Dudayev Mersiyesi

                                                           -Der Cevher Dudayev aleyhirrahme vel gufran-

Kan girdabıyla çevirir acı bir ağıt gönlümü

Kafkasya yanık yüreğim, kop rüzgâr dağıt gönlümü

Uykusuz gözlerim yanar, gece kaldı ümitlerim

Ninniler mırıldan bana ak/deniz uyut gönlümü

Alevleri avuçlarım “öç” diye yanar dudağım

Hayallere bürü beni kelime avut gönlümü

Bir telâşe aldı beni ölüp ölüp dirilirim

Yanardağlarla çevirir imansız Nemrut gönlümü

Ben Yahya’yım başımı vur, İsa sanıp çarmıha ger

Kahrolası hain Çıfıt topa tut Beyrut gönlümü

Yerden yere vurulurum kan içinde elim yüzüm

Hüdâyâ, susup kaldım ateşle barut gönlümü

Uçmağa kalkmalı erler sancağı yüceltmek için

Kafkasya sen alevlendir zaferle yakut gönlümü

Çeçen yumruğunla vur ki yüz bin kıyamet şahlansın

Yeniden diriltsin beni coştursun umut gönlümü

Ufukların gözü kızıl güneş ağlıyor Çeçenya

Matem mi var niye bürür kara bir bulut gönlümü

“Cevher şehit düştü” derler param parça oldu eyvah

Süründürür peşi sıra kanlı bir tabut gönlümü

Kan bürüyor gözlerimi çığ gibi çöker damlalar

Bütün dünyam kan içinde hey güneş kurut gönlümü

Ağlasam gözümden kopar yüz Fırat bin Kızılırmak

Ağlasam tufanlar kopar… Yaradan’ım tut gönlümü

AY EDASI

Söz dinler, sözü dinlenir, söz de onu dinler.

Konuşurken, o tatlı kekemelikten oluşan boşluklar kendiliğinden limon çiçekleriyle, portakal yeşiliyle dolar.

Acımtırak ve ekşi yanları mizaha yansır. Baykuş Dikey Duruş mecmuası biraz o meşrebin ürünüdür.

Kafayı bir zamanlar “Bay” ve “bayan” kuşlarla bozsa da, her göçmen kuşa “bu turnadır” dediği olur, güzel yanılgılar adamıdır.

Gömleği eskirse dilden yeni gömlekler diker, dikecek vakti olmazsa gömleğini sözcüklerle yamar.

Azla yetinir. Sözün de azıyla yetinir. Yetinmesi kanaatkârlığı da içkindir; daha kuşatıcı bir şeydir.

Güney çiçeklerine çok şiir okumuştur.

Edebiyatın hem muallimi hem muhaciridir. Kendi içine göçer, belli etmez. Çıbanları, sivilceleri, başarısız intihar artığı bıçak yaraları da kendi içinedir.

Ondan kendini saklamak için neşeli bir mizaçla çıkar insanlar karşısına… Yalnızlığını belli ederse yalnızlığa bakmaya yüzü kalmayacağını düşünür.

Gönlü dört mevsim mutedildir; kışları soğuk ve yağışlı, yazları sıcak ve kurak geçmez.

Efsanelerden fazlaca beslenir. Sadece sözün büyüsüne inanır.

Evine dönerken filesinde, evinden çıkarken çıkınında güzel sözcükler bulunur.

Düğün görünce saçkıcı başı, düğüm görünce çözgücü başı olmak ister; sadece ister, eyleme geçene kadar o düğün biter, o düğüm çözülür.

Kaşıyla gözü arasında ay tutulur. Ondan yüzünde ay adacıkları…

Ahmet Doğru bu, şair…

Bir zamanlar Su Edebiyat mecmuasını çıkardı.

Ay Adası adında bir şiir kitabı var.

Duası sulara karışır, duasına da sular.

Böyle biliriz.

Mehmet Aycı, İki Yüz (Portre Yazıları).